Y p a p a n t i

back-tracking

βγήκες νεκρή μέσ' απ' την τσάντα
και σ' αγάπησα για πάντα

εκτεθειμένος στο γέλιο σου

ξαπλώσαμε στο γιγάντιο τοστ μαρμελάδα βερύκοκο για πάπλωμα καλυμμένοι γελάμε

και της φυτρώνουν πόδια
όπως ξερνά το κύμα ξύλα
κι ήρθε ένας άντρας
με μπράτσα λευκά
σαν ψίχα ψωμιού
η Θεοδώρα κοιτά
βουρκωμένη
το πλήθος
με τους αφρούς στο δέρμα της
σα νυφικό

έκοψα το σφουγγάρι στη μέση

και θα το κόψω στα τέσσερα

στα οχτώ

στα διακόσια

στα χίλια δισεκατομμύρια χίλιες χιλιάδες τριάντα δέκα

στα σκοτεινά μου
είν' έν΄αγόρι
-----
-----
κρατά στα χέρια εντόσθια ποντικών
και δαγκώνει τα χείλη
-----
-----
μπαίνει στους κήπους
φοβισμένο
-----
-----
με μάτια σαν έντομα
και πόδια λιγνά
στα σκοτεινά μου πατά και με βρίσκει
-----
-----
είν' έν' αγόρι που τρέχει
σαν να κολυμπά
κι όλο γυρνά στο σπίτι με γύρη στα φρύδια
-----
-----
στην πλάτη του χώμα
χαλασμένο φερμουάρ
και χαλασμένα δόντια

απ' τα αναφιλητά

Μη βάλεις τα κλειδιά στο κουτί 8
κι ένα λουλούδι άσε στην αυλή
νερό από λάστιχο-
τα πόδια της κυρα-γεωργίας
Έβαλαν κλειδαριά στην πόρτα, το είδες?
και κάμερες μέσα στα σπίτια τους.
Οι φωνές έγιναν βήματα στις σκάλες
Φως για 40 δευτερόλεπτα
Εκεί που θα μου φύτευες μουριά
είναι ένα σπίτι φυτρωμένο
Κεραίες σαν ιπτάμενοι δίσκοι
πράσινη μόνωση. Η θέα δεν άλλαξε
(Από εδώ δεν έβλεπα ποτέ τον κήπο σου)

Μη βάζεις τίποτα στο κουτί 8
Μόνο σημειώματα για ξένους

went sun

σ' αυτήν εδώ την πανέμορφη πόλη, το σκηνικό σκοτώνει τον έρωτα κι όλοι πίνουν

7.30
με ένα καινούριο μονοπάτι παράλληλα. θα γελούσαμε νηφάλιοι?
θα είχαμε μιλήσει για άντρες, γυναίκες, αν δεν κρατούσαμε τη μασημένη φέτα πορτοκαλιού? ναι, μάλλον θα γελούσαμε. . . πόσα άτομα θα μου συστήσεις? πόσους α ν θ ρ ώ π ο υ ς κι εγώ ξεχνώ τα ονόματα. . . ξημερώνει στον ρυθμό μας, φτάνουμε σπίτι μισοί για να ξυπνήσουμε αλλιώτικοι. δε θα θυμάμαι αν σε φλέρταρα ή αν σε χτύπησα. θα επιστρέφουμε εδώ για λίγο ακόμη. κάποτε θα στέλνουμε μονάχα τα πόδια μας κι ύστερα, μονάχα τα παιδιά μας. και κάποτε, μόνο ευχές. . . θα θυμάμαι ονόματα που δεν είχα συγκρατήσει, που είχα ακούσει μια φορά και που χαμογέλασα. εδώ καλλιεργείται η κατανόηση. στο διπλανό μονοπάτι. πλακόστρωτα μεθύσια . . . νιώθουμε τυχεροι. μέσα στην υγρασία. λίγο πριν ξυπνήσουν στο σπίτι. για λίγο. επειδή υπάρχει μια παραλία σε δέκα λεπτά.

away. . . please, leave a message

δε θυμάμαι να σου έχω μιλήσει
όμως μιλώ για σένα
μιμούμενος ήχους
όπως μιλώ στον γιατρό μου

μεγαλώνουν τ' αυτιά μου

ή μικραίνει το στόμα μου

θα σ' έχω δίπλα μου
στον τοκετό
μαζί με το πορτοκαλί
φουστάνι της

ένα παιδί
στο δρόμο
σου έμοιαζε
κι έπειτα σού 'μοιαζαν όλοι

πολύχρωμες διαβάσεις
φανάρια-ντισκομπάλες
μαλλιά ξανθά, ανακατεμμένα
κι ένα μικρό, μικρό, μικρό
χαμένο σπουργίτι,
αντί για τα ρούχα μου

ας μ' εκδικηθείς με έρωτα

σαν σταματάς να κοιτάς
είναι ένα φως
θα σε φέρει ο Ιούλης γυμνό
θα 'χω βρέξει το μέτωπο

όσο μιλούσες, οι μήνες ξυπνούσαν

όσο μια αρχή
θα τεντωθούμε στο κύμα

το πράσινο βότσαλο
και το γαργαλητό των αφρών
στην κοιλιά σου
θα είμαι

θα μοιραστούμε τα χέρια, τα πόδια μας
θα νοσήσουμε μ' ήλιο

σαν τις σκιας μου το βήμα, αλάνθαστο
ένα πουλί
θα σε φέρει γλυκά τον Ιούλη

δεν είναι
κι ούτε θα γίνει
και μετά ξανά
κι ίσως για λίγο

μυρίζεις σαν μωρό
ανυπόφορα
θα σε δαγκώσω στο βλέφαρο

εδώ
μόνο
αλλά μόνο αν
ζούμε
και ποιος θα σου το πει
εσένα
που τρίζεις τα δόντια σου
θα σε προξενέψω στο διάστημα
θα σ' αγαπήσω αλλιώς
με ένα μήλο για πάπλωμα
κι ένα δέντρο για σπίτι

ναι, πάλι το δέντρο
πάλι το σπίτι

το δέντρο

το κλάμα σου καλύτερέ μου

το δέντρο

το δέντρο

σου χαμογελώ με εξισώσεις
περήφανος για τα πουλιά
που κατοικούν στο αίμα μου

ερωτευμένο μου σύμπαν

ξημερώνει αργά ή μπρος-πίσω?

I. THE BURIAL OF THE DEAD

April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kepts us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.

T.S. Elliot, The Waste Land (1922)

με μισάνοιχτα μάτια σ' αγαπώ
για τη σφεντόνα στο χέρι σου

-sick

ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη?

σ' εκείνο εκεί το σπίτι
εσύ έχεις ένα σκύλο
κι εγώ την Ρίτα, το παχύσαρκο χαμστεράκι

επειδή το αγαπάς: χρόνια να τρίβω τη σκουριά απ' το δέρμα μου και μ' εσένα καθάρισαν τα χέρια μου σε μια στιγμή

είμαι παντού
κι είσαι αλλού

σε αυτόν εδώ τον αόρατο κύκλο δημοσιεύω τη μυρωδιά από τις νερατζιές στη γειτονιά μου.

sunday evening

sun day morning

satur night