Θα μοιράσω τις νύχτες μου

Με πέτρες θα υποδεχθώ

τον Απρίλη

choose

σ' ευχαριστώ για το : La Ballade Of Lady & Bird

α π ό σ (...) σ μ α

(...) Όταν τ’ όπλο βρίσκεται πρόχειρο, είναι εύκολο να θελήσεις να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς.

Και σημάδευα όλη νύχτα, μια το κεφάλι του, μια το δικό μου στον καθρέφτη. Έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν πως τον πυροβολούσα. Τ’ άνοιγα κι έβλεπα εμένα στο πάτωμα, μέσα στο αίμα κι αναρωτιόμουν αν είχα πονέσει πριν πεθάνω. (...)

Ήπια όσο νερό είχες αφήσει στο ποτήρι
Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα
κι όμως, σαν να είχε παλιώσει το οξυγόνο

fur 2

κόκκινα αντικείμενα πλάι στο πεζοδρόμιο
και plastic-bag theme / thomas newman

εφιάλτες (στον ήλιο)

η ανηφόρα στο 12ο δημοτικό Ρ.
ο Γ. πνίγεται με τη μηχανή
η ma(rie-)lou(ise) πεθαίνει, απλώς πεθαίνει
ο bob στην άσφαλτο, έξω από το σπίτι
σκοτεινό δωμάτιο με τη Χριστίνα, δευτέρα δημοτικού
η πρεμιέρα πριν την αποστήθιση
το απαγορευμένο υγρό δωμάτιο
κολύμπι τη νύχτα στα ανοιχτα σε μαύρο πέλαγο
ο Α. επιστρέφει (κι είναι όνειρο)

t h e m

και τότε σταμάτησα να τρέχω

"ας με περιμένουν λίγο..."

αλλά δεν κουνήθηκε τίποτα


ΟΔΟΣ ΒΟΥΤΑΔΩΝ, ΓΚΑΖΙ

θα μετρήσουμε τα δάχτυλα
αυτής της αγάπης

the tree

Εσύ θα έχεις κάνει ανόρθωση στήθους. Εγώ πιθανότατα βλεφαροπλαστική και θα φοράω γυαλιά. Θα πληρώσουμε τους ενοίκους για να μας αφήσουν το σπίτι μόνο για μια νύχτα και θα αφήσεις τα παιδιά σου με τον γοητευτικό (άλλα όχι όσο ονειρευόμασταν) άντρα σου. Το σπίτι δε θα είναι όπως τώρα -οι μυρωδιές θα μας πληγώσουν. Και σίγουρα θα βουρκώσεις. Ίσως μέχρι τότε να μην χρειάζεται πια, αλλά θα κλείσω τις κουρτίνες. Ίσως τότε, η λέξη μπάφος να είναι μονάχα μια απόδειξη της ηλικίας μας. Το σπίτι σιγά-σιγά θα μεταμορφωθεί. Ξανά. Οι κουρτίνες θα γίνουν για λίγο πορτοκαλί, οι τοίχοι θα γεμίσουν φωτογραφίες, τα φώτα στο ταβάνι δε θα ανάβουν. Κι εγώ θα σου διαβάσω Τριβιζά... Τρεις αστροναύτες/τρία παιδία/πήγαν στον Άρη μια φορά/για να τον εξερευνήσουν...

thus

άσχημο μπορεί να σε κάνει και το photoshop.
δεν κατάφεραν κάτι...

τη μέρα που θα εκραγείς, εύχομαι να είμαι κάπου κοντά να συλλέξω τα δώρα μου.

π-οίηση? ακόμα την ίδια εμμονή έχεις με τη λέξη?

και δωράκια από το χέρι μου στο χέρι σου, κρυφά, σε καταστήματα ρούχων... την ονείρωξή σου θα την χρεωθώ στους δικούς μου ύπνους... ιδέες ιδέες ιδέες... κάπου, όμως, να φυλάξουμε την πραγματικότητα...για 'μας για κανέναν άλλο... ίσως να γράψω με τα δυο χέρια, ταυτόχρονα, διαφορετικές λέξεις...νιώθω πως απόψε θα τα καταφέρω... μα πόσο βλάκας είμαστε τελικά...σε λίγο θα αρχίσουμε να τονίζουμε τις λέξεις σωστά

τα τζάμια

στα τζάμια κι εσύ

πα - σχα - λί - τσες
παντού

φω - σφο - ρί - ζουν

"οχι..." λέει ο μικρός, "εμείς είμαστε!"

"κι όλοι εκείνοι? κάτω?"

"εκείνοι θα φύγουν, μη σε νοιάζει."

"χρώματα είναι?"

"χρώματα είναι, ναι!"

Αρκεί να 'ναι τα πόδια μας ζεστά
και ν' αγαπιόμαστε ανάμεσα στις καταιγίδες
σαν τα σαλιγκάρια

Πατραλοίας

όταν προσποιείσαι οτι είσαι εσύ για να μη σ' αναγνωρίσουν

οι μύγες στον ίδιο ίσκιο

πρώτα τα μαλλιά, ύστερα το πρόσωπο

αντιμετωπίζει τις μνήμες

μοναδικός

μαθαίνω καινούριες λέξεις άρα(γε) εξελίσσομαι ή παραμένω βλάκας

losing my religion - Tori Amos

θυμίζεις νησί στο σκοτάδι σελήνη μισή κάθε βράδυ

στρίβεις στην Ερεχθείου...

αγάπη σούγκαρ-φρι

-Πρέπει οπωσδήποτε να δεις αυτή την ταινία
-Δε θέλω

-Τι να σου φτιάξω να φας
-Την άνοιξη

μαμά σήμερα αγόρασα ένα περίστροφο

-νεκροταφείο χριστουγεννιάτικων δέντρων

θέλω να προσθέσω κι άλλο.
από το μυρωδικό που σε ζαλίζει.
αλλά θα μου ζητήσεις συγγνώμη.
και μετά.
θα πάμε μια βόλτα στον ήλιο.
να αγκαλιαστούν οι βιταμίνες μας.

strawberry

μόλις έρθει
και με δύο παγωμένα νανουρίσματα
ίσως εκείνο τ' αγόρι που κοιμόταν
δίπλα στο νερό
ίσως εκείνο το νερό
μαζί με μαγικούς σπόρους
μαζί με κρυφές, αγαπημένες ησυχίες

ΜΠΕΝΤίΡ

...Νιώθω μιά παράξενη δίψα, θα ήθελα να πιω, δηλαδή να υποφέρω, δηλαδή να πιω μα να μεθύσω με τον πόνο που θά ΄ναι γιορτή...

jean genet, ο σκοινοβάτης

εικόνα τέταρτη

ΣΤΕΛΛΑ: Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Πάντα το ίδιο.
Έχω λέει
μια βαριά πολύ σπάνια αρρώστια, που σε τρώει από μέσα σου χωρίς να
ξέρει κανείς
πώς και... να... είναι λίγο παράξενο, αλά εγώ το βλέπω -δηλαδή
το βλέπω
κανονικά, σαν να είμαι στο ταβάνι- κάτι σαν εξωσωματική
εμπειρία...

γιώργος ηλιόπουλος, desperados

Τα χειλη μου
Εχουν το χρώμα αυτο που παιρνει η
Γλωσσα μου
μετα το ξενυχτι
Ενα ροζ αντρικο, ενα ροζ
Καφε.

Τα χειλη μου ειναι ανισα
Και συχνα μισανοιχτα
Μα πιο συχνα σφιχτα κολλημενα το ενα με
Τ’αλλο
Οπως ακριβως κολλαει η κοιλια μου στην κοιλια σου
Οταν κι οι δυο μας ειμαστε
Ιδρωμενοι.

Διαβαζω τον ποθο μου στα χειλη μου
(Στις φωτογραφιες)

Διαβαζω στα χειλη μου μιαν εξουσια
ναι τα χειλη μου μιλουν διαφορετικη
Γλωσσα
κι οταν μιλω εγω,
Αυτα θυμωνουν.
Τοτε ειναι που σφιγγονται.

Ενα ροζ αντρικο, σχεδον
Καφε.
Τη γευση τους δεν την γνωριζω
Θα’χει κι εκεινη εν’ αντρικο χρωμα,
Μιαν αλλοκοτη αποχρωση του κιτρινου
της βλεννας.

Τιποτα/
αλλο/
δεν/
εχω/
για/

προσωπο

το μικροσκοπικό, ξανθό φιλαράκι μου, με το κρυμμένο, γιγάντιο κορμί του

θεωρίες για τον έρωτα στις 03.00
θα πιούμε και θα επαναλάβουμε τη λέξη μέχρι να χάσει τη σημασία της. μέχρι να ακουστεί αστεία. με τη λέξη "κουμπί" πέτυχε...

μετρώ την άγνοιά μου σε μποφώρ

μετρώ τις στύσεις μου σα' να 'ταν δέντρα

σε βλέπω.ή σε κοιτάζω.δεν ξέρω.(ήχοι στοματικού έρωτα)
αναβοσβήνει το ποτό στο χέρι σου.

Η Δήμητρα

o χ.ά.ρ.η.ς
σε μια φωτοτυπία.
με μεγάλα μπροστινά δόντια.
μονο όταν χαμογελούσε φαινόταν η ανοησία του.

το τυχερό μου τρίγωνο ανάμεσα στα φρύδια.
όταν εξαφανίζεσαι.

. . .απόψε θα ονειρευτώ σαν σκύλος

σπίτι μου
σπέρμα μου και ταρατατά

το κεφάλι σου
μονάχα το κεφάλι σου

Τοποθετώ ενα γυαλιστερό μαύρο βότσαλο πάνω στο κεφάλι σου.

Δε θα ‘πρεπε να εχουν οι αντρες ονομα.

ομορφα ματια σ' ασχημα προσωπα

Το παιδί μου, ο γιος μου, κοιμάται μέσα μου
Κι εγώ κοιμάμαι ήσυχα, αγκαλια με τον γιο μου.

Ο γιος μου δεν τρώει το φαγητό του.
Κουνιέται παραπονεμένα μέσα στην κοιλιά μου.
Κλαίει, αλλά δεν το δείχνει.
Κι η κοιλιά μου γίνεται ροζ

Αλλα.
Το.
Ροζ.
Που.
Εχει.
Ο.
Θάνατος.

Στη γραμμή

Μόνο σ’εσένα ανοίγεται η θάλασσα

Μόνο μ’εσένα ακούγεται σωστά η φωνή μου.

Χωράμε να ισορροπήσουμε δίπλα-δίπλα

Μόνο για σένα σηκώνω το βλέμμα.

Αλλάζει το λευκό τις αποχρώσεις του

Στη γραμμή.

Εδώ θα μείνουμε.

Μονάχα εδώ χωράμε.

θα πιω κόκκινο κρασί μεσ' απ' την κούπα του καφέ και
θ' αφήσω τη βρύση να τρέχει.
ενας σκύλος τριγυρνά κάτω απ'το μπαλκόνι μου εδώ και
τρεις νύχτες
οχι, δεν είναι το χρυσόψαρο που ονόμασες "james".

ένα τεράστιο καπέλο, φορεμένο
στραβά
και θα πιω κόκκινο κρασί
μεσ' απ' την κούπα του καφέ.

μεσα στο νερό κι
έξω απ' το νερό...

τελειος επισκεπτης

Διαμελισμενες σπιθες, μεσα σε σαπουνοφουσκες

Θα μεγαλωσουμε ταυτοχρονα.
Μα χωρια.
Παραφορα.

Θα καταπιω τους τυχερους μου αριθμους
και θα ‘ναι σαν
σαν
σαν
να κανουμε ερωτα.
Και παρα το “σαν”, θα μυριζει το ιδιο.

dyter

Δεν μπορει παρα να ειναι μοναξια.
Αλλα να λεγεται μοναχικοτητα.
Γιατι ειναι επιλογη.
Επιλογη. Η λεξη νεραιδα που θα εκπληρωσει καθε σου
επιθυμια
Κι ολα πανω μου αναμφισβητητα.
Εκτος
απο την χρηστικη μου αξια ως προϊοντος.

κατοικιδιο εντομο

Μια αλλοκοτη μνημη με το ονομα "γιαννης" ή "κλειω"
και με μιαν οσμη σαν αυτη που αποκτουμε οταν πινουμε μπυρα, τρωμε φυστικια και ιδρωνουμε φλερταροντας σε καποιο κακοφωτισμενο μπαρακι με καλη μουσικη κι ομορφο κοσμο, μια τετοια μνημη με επισκεπτεται στο κρεβατι σαν κατοικιδιο εντομο. Θα την σκοτώσω.

το κουνουπι

Το κουνουπι
Θα πεθαινε
Μπζζζτ!
Το κουνουπι.
Γιατι με κοιταξες
Ετσι
Και ξανα...
Γιατι με κοιταξες
Και δεν μιλησες
Τι θα ελεγες
Πως θα σωζαμε το κουνουπι εκεινο
Που δεν βρεθηκε
Αναμεσα μας
Κι ομως δεν γλιτωσε
Κανενα κουνουπι
Στη σολωνος
Δεν επεζησε
Μπζζζτ!
Σαν το γαλαζιο φως
Στα κρεοπωλεια
Κι αραγε που
Θα θαβαμε
Το κουνουπι εκεινο
Που δεν περασε
Μπροστα στα ματια μας
Ποιος θα το κρατουσε
Στο χερι
Καποτε ακρωτηριαζαμε
Τα κουνουπια
Τωρα τα σκοτωνουμε
Τυχαια
Απο ερωτα
Κι ειναι κριμα
Που δεν ειναι ερωτας
Ειναι μια λεξη που
Δεν χορταινω να ξεχνω

πολη μου
Μιλα μου
Με αριθμους
Την ιδια ωρα
Αυριο
Κι αν οχι αυριο
Σε μια εβδομαδα
Την ιδια μερα
Την ιδια ωρα
Θα περασει απο
Εκει?

φωτιες

Η Φωτεινή. Χορεύτρια. Με σγουρά κόκκινα μαλλιά. Και με βρεγμένο κομπινεζόν ως Φάντασματος της Κλυταιμνήστρας, στις Φωτιές της Γιούρσεναρ. Που σιχαίνεται τη λέξη μουνί και καυλώνει με Ελύτη. Που δεν με αφήνει ουτε καν να φοβηθώ τις αράχνες γιατι συμβολίζουν το σύμπαν. Και που όλο αναρωτιέται «τι θα έκανε η αγάπη…»
Στα μπαρ, η Φωτεινή θα χορέψει μόνη της αγγίζοντας πολλες φορές το κορμί της. Θα περασει το χέρι της ανάμεσα στα μικροσκοπικά της στήθια, έπειτα θα χαϊδέψει το λαιμό της και με εναν σπασμό που ταιριάζει σε όλους τους ρυθμούς, θα γεμίσει το χώρο.

de-scent

Σκυφτα και βιαστικα. Και το
επομενο, κοντα στο σχολειο. Εκει οπου εφτανες δυσκολα και συνηθως με χωματα που
ισως και να ειχες καταπιει

σκέφτομαι και γράφω

Το καλοκαίρι μυρίζουν οι κάδοι και τα σκατά των σκύλων.
Η μαμά δεν μαγειρεύει κι ο μπαμπάς τρώει το προχτεσινό χαλασμένο φαγητό απο την κατσαρόλα. Εγώ όταν κοιμούνται βγαίνω από το σπίτι και πηγαίνω στη θάλασσα γιατι αυτή με φοβίζει και νιώθω όμορφα. Βγάζω τα ρούχα μου και παίζω με τα πετραδάκια. Τα βάζω στον αφαλό μου και παγώνει η κοιλιά μου. Ο βραχος γρατζουνάει τον πισινό μου και το νερό γαργαλάει τα πόδια μου. Το πουλί μου μεγαλώνει και σκέφτομαι πως όταν μεγαλώσω θα μπορώ να το αγγίζω. Όταν γινει σαν του κύριου Πάνου. Ο κύριος Πάνος με γυρνάει σπιτι από την παραλία κάθε φορά που με βρίσκει εκει. Το πουλί του ειναι πάρα πολύ μεγάλο και τριχωτό. Μια φορά με άφησε να το αγγιξω κι απο μαλακό έγινε σκληρό κι ακόμα πιο μεγάλο. Μου είπε πως και το δικό μου θα γίνει έτσι καποτε και πως θα έχω επιτυχία στα κορίτσια. Εγώ θέλω τη Μαρία.

show(er) off

Έρχονται πάλι οι εφιάλτες. Ξύπνησα με κουρασμένη ψυχή και χλωμό δέρμα κάτω απ’ τα μάτια. Και σαν να μην ξύπνησα. Με φρέσκο μίσος για το μαξιλάρι και δροσερή την ανάγκη για έρωτα. Σαν να μην αρκώ ούτε στο σώμα μου, ούτε στο κεφάλι μου. Η ομορφιά μου κατάδικη, τα δόντια μου λευκά κι απο ζάχαρη, σαν τυχερό παιχνίδι η σκέψη γυρίζει γυρίζει γυρίζει. Κερασάκια-μπανάνες-το αποσμητικό σου.

Μου αρεσουν τα ασπρα παπουτσια
Γιατι μου αρεσουν τα βρωμικα παπουτσια
Και αγαπω σαν ανοητος
Δηλαδη με το μυαλο.
Περπατω σαν να διαταζω
Κι οταν χορευω αδειαζω.
Ξεκινησα αυτη την πιρουετα οταν ημουν δωδεκα
Κι ακομα γυρναω
ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΜΑΙ
Και γινεται ο ερωτας μου εμετος
Γινονται τα χαδια σου σφαιρες
Εχουμε πολεμο εδω μεσα.

εθνικής αμύνης ή αντιστάσεως?

ειναι το τριτο ραντεβου κι ειναι ο πεμπτος χρονος.
στην κηφισιας με το αμαξι.
πολυ μικρο για τα λεφτα σου.
κι αν ηρθες δεν σε γνωρισα κι αν με γνωριζεις, δεν σ' αναγνωρισα. αλλοτε μ' εκρινες τωρα με κρυβεις.
με ποιο δικαιωμα. με ποσα σιγμα?
"καπου εδω πιο πανω ειναι το σπιτι μου. να, εκεινο με τα φωτα."
εμενα το σπιτι μου ειναι μακρια.
εμενα το σπιτι μου θα 'σουν εσυ.
το πανικοβλητο επιθετο σου καπου στους αμπελοκηπους.
θα περασω τυχαια μια μερα απ' εξω και θα κοιταξω αδιαφορα μεσα.
"δε θα σε φωτογραφισω. να σε φιλησω θελω."
την επομενη μερα με μια
μιας-χρησης-μπαινει-και-στο-νερο φωτογραφισα τα ποδια σου, τα δοντια σου, τις ρυτιδες κατω απ' τα ματια σου, το ανασηκωμενο σου φρυδι, την ουλη στο πηγουνι και τώρα μου λείπει το πρόσωπο.

χαθηκε φωτογραφικη μηχανη μιας χρησης στην περιοχη παπαγου μεσα σ' εναν καδο, απο τους πρασινους, ξερετε... τους θυμωμενους, το 2001.