σε θυμήθηκα ή σε σκέφτηκα;

πωπω χρώματα. . . .

Αυτό το μέρος του ταξιδιού της, της φαίνεται πολύ πιο δύσκολο. Δεν έχει να ακολουθήσει κάποιο ποτάμι, ούτε καν να αποφύγει κάτι. Μόνο με το ένστικτο της προχωρά όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος, ψάχνοντας χωρίς λογική και προσανατολισμό το ταίρι του Σάνγκε-Σάνγκε.

Ήταν ένας δράκος χωρίς φωτιά κι ένας δράκος χωρίς σπηλιά.

Ένα βράδυ, ο δράκος χωρίς φωτιά γύρισε στη σπηλιά του
μετά από μια μεγάαααααλη βόλτα στον ήλιο
και βρήκε τον δράκο χωρίς σπηλιά να κοιμάται πάνω στα στρωσίδια του.
"Τι κάνεις στη σπηλιά μου εσύ;" φώναξε ο δράκος χωρίς φωτιά που τον έλεγαν Σεμισκρουνταριθρεμπουν στον δράκο χωρίς σπηλιά που τον έλεγαν Ντοφεντρουμισκαθρελντορν.
Ο Ντοφεντρουμισκαθρελντορν πετάχτηκε πάνω από την τρομάρα του. Το μόνο πράγμα που φοβούνται οι δράκοι με φωτιά, είναι οι άλλοι δράκοι. Ο Σεμισκρουνταριθρεμπουν όμως, καθότι δεν είχε φωτιά, δε φοβόταν τίποτα αλλά δυστυχώς εκτός από τον φόβο, του έλειπε και η προστασία από όσα δε φοβόταν.
"Αυτή είναι η σπηλιά μου, αν δεν το ξέρεις και πρέπει να φύγεις τώρα."
Ο Ντοφεντρουμισκαθρελντορν χασμουρήθηκε φοβισμένα και μια μικρή φλογίτσα ξεπετάχτηκε από το στόμα του. "Μα δεν έχω που να μείνω. . . Μη μου κάνεις κακό, τα βράδια γυρνάω από δω κι από κει ψάχνοντας άδειες σπηλιές για να ξεκουραστώ και νόμιζα πως εδώ δε ζει κανένας, έτσι όπως είδα τη σπηλιά σου, με τα παλιά βρώμικα στρωσίδια και χωρίς κόκκαλα πεταμένα τριγύρω."
Ο Σεμισκρουνταριθρεμπουν τον πλησίασε και του είπε με ήρεμη φωνή
"Εγώ δεν έχω φωτιά. . . Αν σε αφήσω να μείνεις μαζί μου, θα με προστατεύεις με τη φωτιά σου και θα με ζεσταίνεις;"
"Μα σε φοβάμαι τόσο. . ." απάντησε ο Ντοφεντρουμισκαθρελντορν, με τρεμάμενη φωνή.
"Όσο εύκολο θα είναι να συνηθίσεις στην ιδέα ότι έχεις ένα σπίτι, τόσο εύκολο θα είναι να πάψεις να με φοβάσαι."
Ο Ντοφεντρουμισκαθρελντορν, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. "Εντάξει! Εγώ θα σε προστατεύω και θα σε ζεσταίνω με τη φωτιά μου κι εσύ θα μου παρέχεις στέγη. Αλλά κυρίως, θα μου δίνεις κουράγιο."

popped out for ΔεΜεΛενε

σα να σκοντάφτω στο αύριο

πρηνής

στο κρεβάτι μου

δεν του είπα εγώ να ξαπλώσει έτσι
μόνο τη στύση του ζήτησα να κρύψει

θα γίνω στόχος καλόοοος
και τρυφερόοοοος
γυμνός στη γωνιά
με τα χέρια ψηλά
μπορείς να ξεκινήσεις σημαδεύοντας
τις μασχάλες μου
κι ύστερα ο,τι θέλεις
εσύ
σημάδεψε

κοίτα κόσμο που μάζεψα
κοίτα νησί που γεννιέται
μέρα ξεκίνησες
να 'σαι
μέρα παρέμεινες

πέρασα μόνος
το δρόμο
μόνος, το ξέρω πως γέρασα
αλλά δεν ξέρω πώς γέρασα

μέρα ξεκίνησες
να ΄σαι
μέρα παρέμεινες

σε είδα να γέρνεις
στην επιστροφή
κι ένα καινούριο σαγόνι
σε είδα που έξυνες

Thank me
I lie sometimes

Πατάω play, αυτό το τριγωνάκι δηλαδή, αναπαραγωγή γράφει στο φυλλάδιο με τις οδηγίες. Είχα πατήσει από πριν mute, αυτό το ηχείο με το Χ από πάνω δηλαδή, σίγαση γράφει στο φυλλάδιο με τις οδηγίες. Κοντινό στα μάτια ενός αγοριού. Όμορφα μάτια. Η εικόνα αδειάζει, θολώνει, δεν καταλαβαίνω, το αγόρι έχει χύσει στη χούφτα του. Μου δείχνει τα δάχτυλά του, εγώ όμως θέλω να ξαναδώ τα μάτια του. Σε λαχανί φωσφοριζέ το όνομά του. Όχι δε με ενδιαφέρει. Πατάω ffw, τα δύο αγκαλιασμένα τριγωνάκια δηλαδή, γρήγορη αναπαραγωγή γράφει στο φυλλάδιο με τις οδηγίες. Το ξαναπατάω, πιο γρήγορη αναπαραγωγή και άλλη μία, η εικόνα παγώνει. Μα εγώ δεν πάτησα pause, τις δύο παράλληλες γραμμούλες δηλαδή, παύση γράφει στο φυλλάδιο με τις οδηγίες. Ψάχνω το ΖΟΟΜ, δεν έχω διαβάσει κάτι γι' αυτό στο φυλλάδιο με τις οδηγίες. Κάπου στο βάθος της παγωμένης εικόνας, ακινητοποιημένο, το αγόρι μου. Ανάμεσα σε, κάτω από, πίσω από, αλλά θα τα βρω τα μάτια του. Η εικόνα μαυρίζει. Νo disk. . . No disk. . . No disk. . . 10 ευρώ από την ομόνοια, τι περίμενες. . .

Happy
Birthday
my
Ash

dial me !up
fast

[product-re]

thin me
an fin. . .
thinner me

travel me round
pass me
[universe me]

i fire
i water
i see

sun block she
sun blocking she
me talking
too
loud

my little gril

με το πουπουλένιο φόρεμα
στην παλιά πόλη
και το χάρτινο καραβάκι
στα μαλλιά
πριν από χρόνια:



χάθηκες στην ασάφεια των ύπνων μου

[υπήρξες
μα δε θα τους το πω]

sim-jah nahng-go

satyagraha

πήρες μαζί σου ο,τι [θα] γινόμουν για σένα

· προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις λέξεις που γνωρίζω για το σκοτάδι. το όνομά σου. η φωνή σου.
αρχίζω να σε βλέπω και σχεδόν ταυτόχρονα να αισθάνομαι την υγρασία νομίζω πως ιδρώνω βήμα-βήμα προς το πιο αγαπημένο μου κενό απ' όλα τα κενά του μυαλού μου.
Τα μαλλιά σου είναι ανακατεμμένα, στέκεσαι μπροστά μου, σε κοιτάζω ξαπλωμένος, ζεσταίνεσαι, κρυώνω κι οι δύο ιδρώνουμε.
Τρως σταφύλια, σου φαίνεται αστείο έτσι όπως πετάγονται ξινές σταγόνες στα μάτια μου, κάθε φορά που δαγκώνεις ένα, με τα μεγάλα μπροστινά σου δόντια.

...όμως δεν ξέρω να διαβάζω.
μόνο να γράφω ξέρω.

...κι από τους πληγωμένους μου καρπούς
ποτίζεται η άνοιξη

το σχήμα που δημιουργούν τα χείλη σου
όταν χασμουριέσαι

ίδιο με το σχήμα που παίρνει το στόμα μου
όταν γελώ

δεν είμαι συστατικό
αυτού που είμαστε

.

Του λέει: Στάσου! Κοίτα λίγο πιο πέρα. Εκεί, πίσω απ' το σπίτι.

Της λέει: Ναι, το σπίτι μου.

Του λέει: Πίσω από το σπίτι. Αρκετά πιο πίσω. Εκεί, στο ψηλό δέντρο.

Της λέει: Ναι, το σπίτι μου.

Του λέει: Μα δεν βλέπεις; Σ΄εκείνο το δέντρο, κάτω από εκείνο το δέντρο,

στα βράχια εκεί,πάνω από τη θάλασσα.

Της λέει: Ναι, το σπίτι μου. Το βλέπω. Τι;

Του λέει: Τίποτα. Ήταν ένα πουλί...

Σε κάτασπρο παγωμένο τοίχο

(ίσως μια πόλη)

Κατι που σαπισε στο βαζο της μαμας
Και τωρα αναγκαζομαστε να το γευτουμε.

Δακρυα
Σε πλαστικες σακουλες.
αναμεσα σε επιπλα
που κινουνται.

Αλλαζει το σπιτι μου σαν καταιγιδα.

Ξαπλωνω σε ονοματα
Και σε μουρμουρητα.

Ετσι,
για σενα, αγαπημενο μου χρωμα,
μαζευω ψιχουλα μες στην ακαταστασια
με το σαλιωμενο μου δαχτυλο.



Σαν ξεκολλησαν απο πανω σου χειρουργικα
το προσωπο μου εκεινο
που πλαγιασε μια νυχτα πλάι σου.

Το τέλειο βουητό. Θα εκθέσω τους ήχους στους τοίχους μου. Θα βρω έναν τρόπο.

Του είπα: σε παρακαλώ τραγούδησέ μου κάτι

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΟΥ ΚΑΤΙ

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΟΥ ΚΑΤΙ
και κατέβασε το παντελόνι του

μέχρι τους αστράγαλους

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
και κατέβασε το εσώρουχό του

μέχρι τα γόνατα

ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΟΥ ΚΑΤΙ

Πες το μου.
Πες μου το.

μιλήσαμε για τον έρωτα κι άλλες μεταδοτικές ασθένειες.

είναι σχεδόν χαριτωμένο. αυτό το συναίσθημα της γνωριμίας. "κι εγώ! απίστευτο;;;"
είναι γλυκό να συμφωνείς με τον άλλο στο πρώτο ραντεβού. όσο χρήσιμο είναι στην πορεία να διαφωνείς. γι' αυτό και στην αρχή συζητάμε για χρώματα, φαγητά, βόλτες και συνήθειες. Αν τα φυλούσαμε όλα αυτά για το τέλος, ίσως και...να μην. Αν συστηνόμασταν με κουβέντες για Θεούς, φιλοσοφία, μαθηματικά, ίσως και...να μην.

-Θα ανέβεις στη σκάλα;
-Να κάνω τι;
-Ο,τι σου πω.
-Να ανέβω πριν μου το πεις;
-Ναι
-Κι αν μου πεις να πηδήξω;
-Θα θες να πηδήξεις..
-Όχι
-Δε θα σου πω να πηδήξεις.
-Τότε δεν ανεβαίνω.
-Αν ανέβω στη σκάλα
-Θα βγάλω τα ρούχα μου
-Θα ανέβω στη σκάλα γυμνός
-Θα βγάλω τα ρούχα μου
-Και θα κοιτάς;
-Θα ρίξω μια ματιά

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να δω το πρόσωπό σου ΟΛΟΚΛΗΡΟ, από τις ρίζες των μαλλιών σου στο μέτωπο μέχρι τις ρίζες των τριχών στο πιγούνι σου, κοιτάς το στόμα μου σα να 'ταν φλας και κρύβεσαι. Να κρυβόσουν στο στόμα μου...

Έφαγα τα δημητριακά μου και λέω να την πέσω.
Πέρασε και το σκουπιδιάρικο μόλις τώρα...
Πριν από λίγο θυμήθηκα τον Clive, τον φωτογράφο στη Σαντορίνη.
Δεν είναι παράξενο. Νωρίτερα είχα σκεφτεί εκείνον τον καλλιτέχνη...που είχαμε μόνο μια νύχτα και με έμαθε να σφυρίζω, φυσώντας τον αέρα, αντί να τον ρουφάω όπως είχα συνηθίσει να κάνω. Έκτοτε δε θέλησα ποτέ να μάθω να σφυρίζω με τα δάχτυλα, ούτε με το πλαστικό από τα τσιγάρα.
Για άλλη μια φορά ακούω το ίδιο τραγούδι της Tori. Σαν να μη μετανιώνω για τη σιωπή που μοιράστηκα.
Έχω ζητήσει πολλά. Και μαζί με όσα ζητούν από εμένα αυτά που ζητάω, με το φόβο του θανάτου για ιδιοφυία, μπασταρδεύω τις ανάγκες μου. Ας άκουγα: ήρθα. Ή έστω το μισό απ' αυτό.

-πεθαίνω αλλά
-πόσο χρόνο έχεις;
-πόσο χρόνο εχω;
-ξεκίνα να μετράς
-αντίστροφα;
-δε γίνεται αλλιώς
-από πού;
-που βρίσκεσαι;
-χωρίς τα φάρμακα;
-δε γίνεται αλλιώς
-κι όταν φτάσω στο μηδέν
-δε θα φτάσεις στο μηδέν

little persons [in scottish accent please]

και μου γίνεσαι τόσο χρήσιμος όσο τα παγάκια στο νερό μου

" ...αλλά δεν "

τότε τι το αναφέρουμε
σαν να μη μπορούμε παρά να μιλώ για μένα και να μιλάς για εμάς
εμάς , που μας διάλεξε ο χρόνος
και μας
το
πο
θέ
τη
σε
στην ίδια σκιά

μερικές φορές
δεν είμαι ο,τι θες
κι άλλες φορές
δεν μπορώ καν να γίνω

μα δε θα πάψουμε να ομοιοκαταληκτούμε

αλφαβητικά
μοιάζουν περισσότεροι

τρομοκρατημένο μου σαλάχι

η μάνα μου
ξέσκισε τα βυζιά της
όταν γεννήθηκα
της είπαν "ας τα αφαιρούσες χειρουργικά"

κι ύστερα μάθαμε
τον ομογάλακτο στο σχολείο

σημείωσα κατά λάθος:
ομογάστριος



κι ύστερα μάθαμε στ' αγγλικά
lactose intolerant

απόφοιτος σε τίποτα
φοβάμαι σε κάθε μου φτέρνισμα,
αδερφάκι

βερμπαλιστής, το ξέρω...

-δεν είναι αλλεργία.
-πεθαίνω.
-ναι.
-όμως πεθαίνω.
-με τόση σιγουριά, μπορώ να πω πως: ναι.
-κι είμαι.
-εκτός από σημαδεμένος, τι;
-απλώς είμαι.
-αφήνεις πίσω όσα δεν έκανες;
-προτιμώ όχι.
-όσα έκανες; τα αφήνεις;
-αν επιλέξω: όχι
-επιλέξεις.
-έστω, παρακαλέσω να μην.
-παρακαλέσεις.
-έστω ζητήσω.
-να μην πεθάνεις σημαδεμένος.
-αλλά;
-απαρνήσου τον έρωτα.
-για ένα σημάδι;
-...
-...
-αφήνεις πίσω παιδιά;
-όχι.
-σκυλιά;
-όχι.
-όχι;
-μερικά.
-ναι;
-μερικά
-λοιπόν, διάλεξε.
-αλήθεια;
-όχι

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

πετάω ψηλά... απ' τη φωλιά μου δυτικά
φυσάει νοτιάς
πετάω ψηλά...

ξέφυγα
απ' τη μορφή που είχα
από μια σάρκα θηλυκή
σα πασχαλίτσα ένα πρωί

πετάω στα στάχια... και ψάχνω για τροφή
το μόνο που φοβάμαι τώρα...
να μη με βρέξει η βροχή

ξέφυγα
από τα όριά μου
με βούλες σ' όλο το κορμί
σα πασχαλίτσα ένα πρωί

τώρα ένα φύλλο
με καλύπτει μαλακά
χρυσή σκιά... χρυσή σκιά

τα φτερά μου...
πώς γυαλίζουν απαλά!
δες χρώματα... δες χρώματα

δες χρώματα δες χρώματα γυαλίζω απαλά
δες χρώματα δες χρώματα γυαλίζω απαλά

λα λα λα λα...
λα λα λα λα...

[στίχοιΤΖΩΡΤΖΙΑμουσικήΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣμυταράς]

αντανακλάσεις του λίπους μου
στους τοίχους
εκείνων των σπιτιών

την ώρα που φεύγει το λεωφορείο μας

κακομοίρηδες δρόμοι
όλα βρώμικα όλα


τι κι αν μέναμε εδώ

τι κι αν σε πρόφταινα

θα κοιμηθώ τον ύπνο σου μήπως και ξυπνήσω υγιής

φεύγω;

με κάποιο πένθος ή ποια
κραυγή

σπαταλώ τον εγωισμό σου;

δεν έχουμε να φάμε

suck me

i'm ill
desensitize me

ένα σκοτεινό , ολόλευκο περίγραμμα στο σώμα μου

ένα ζευγάρι γαλάζια βαμβακερά γάντια
ναι, είναι μία παραίσθηση.
ένα ζευγάρι πράσινες γόβες
όχι, δεν είναι.
αν ξυπνούσα με μικρότερα πόδια
το επόμενο βράδυ θα έμενα ξύπνιος
να με παρακολουθήσω.
όμως τι τυχερός μπαμπάς!
φοράω ακόμα 45. . .
[45: η ηλικία της μάνας μου, όταν ήμουν 12, τι σύμπτωση]

τσουκνίδα (η) ουσ. [κατά Ανδριώτη, μσν. τσουκνίδα < *ακανθοκνίδη · κατά Χατζιδάκι, από το *κυνοκνίδη > κυκνίδα > τσυκνίδα > τσουκνίδα · κατά Μ.Φιλήντα, από συμφυρμό των τσούχτρα + κνίδη] είδος αγριόχορτου του οποίου ο κορμός και τα φύλλα φέρουν τριχούλες που περιέχουν μυρμηκικό οξύ, και προκαλούν ερεθισμό και κνησμό στο δέρμα.


τσούλα (η) ουσ. [<ιταλ. ciulla] πόρνη, γυναίκα του δρόμου.

θα έχανα το σπίτι μου με μία μόνο ταχύτατη περιστροφή της πόλης

αν
το παράθυρο ήταν πράσινο
κι είχα για μαλλιά
το πλύμα απ' τη μπουγάδα σου

fructificitation of the truant

ich
is a word
a travesty

scorched members



"i bought a roof for you"

but i shall go away
smiling
inside
the paper-boy's arse

μπαίνω στο

δ_ω_μ_ά_τ_ι_ο

σου

α ρ χ ί ζ ω

[που λείπεις]

να μηρυκάζω
το πηλίκο μας

εκτός των 1

εκτός των 2

εκτός των 3

εκτός των 4

εκτός των 5

έξι

εφτά διπλωμένος στα εφτά

με τα μάτια έξω απ' αυτό το αερόστατο 8

και τις κερκίδες γεμάτες από τους πενηντάρηδες πελάτες μου

εκτός των γονιών μου

now we

part

as thin

as

caring

as still

as

falling

οι φάλαινες κάνουν φρουί

μικρό μου πόνοι
ή γάμα με & πέτα με στα βράχια

[ξέρω ένα μέρος κοντά σου θάρθω να με πας
κει που μυρίζουν ανθρώπινες καρδιές ζελέ κεράσι
& φάλαινες βγαίνουν στην ακτή με τα μωρά τους
που μοιάζουν με βότσαλα
που μοιάζουν με δαμάσκηνα
που μοιάζουν στη γλώσσα σου κει πάνω
θα αρθρώσω τα φωνήεντα της φαλαινικής φωνητικής

- γαργαλιέσαι μήπως?
- γαργαλιέμαι αλλά μέσα μου & μόνο με λέξεις- το πέος είναι λέξη?
- ζελεδένια σα νά ταν αρτηρία καρδιάς

το φάλτσο χτύπημα της κοιλιάς μου στην πλάτη σου
η σημαδεμένη γλώσσα μου θα σε φιλώ & θα γεύεσαι την ουλίτιδά μου
μικρό μου πόνοι]

ή φίλα με & φτύσε μου τα μάτια
ή φτύσε με κει που θες να σε φιλήσω να γίνουν οι γλώσσες μας χάρτες
[φτου] & βγαίνω από μέσα σου
μέσα μου

δεν έχω πια τρύπες

με έχεις διαιρέσει

όμως το σκέφτομαι

το κρατώ στον ουρανίσκο



δεν καταπίνεις από εδώ

στρίβεις στο θώρακα

και τώρα στα τέσσερα
χύνεις
παντού
κοιτώντας σα σκύλος

το γόνατό μου

πώς να φωτοσυνθέσω με τις παλάμες στο στήθος σου

το δέρμα του
με αποστειρώνει
αλλά μόνο για 'κείνον

εάν το 4

έχει χρώμα μπλε

δεν μπορεί να είναι μπλε

καμία λέξη

ούτε καν η λέξη τέσσερα


όμως, θα παίξω με τις πλαστελίνες μου και θα σου πω

otan dithen sou milo sto ayti alla kryfa se gleifo, oloi to katalavainoun

otan perpatame dipla-dipla oi mytes mas stis skies mas diastavronontai

otan xinoume taytoxrona ta spermata mas moiazoun

μια βόλτα λίγο πιο κάτω.

τίποτα άλλο.

κι ένα τσιγάρο, αν είχαν.

Και τώρα που δεν κοιμηθήκαμε
Αγκαλιά
παραμένω ένα όνομα
Περιμένεις την ηλικία

Στο λαιμό.

Απο ‘κει ξεκινούσαν όλα. Κι έμενε το στόμα του στο λαιμό μου για ώρες... σαν να απέφευγε το δικό μου στόμα. Και έμενε ερεθισμένος μετά τον οργασμό. Μαστουρωμένος, περνούσε ξανά στον καρπό του το ρολόι...

Nearly choke
on milk

noise
inside his mouth

which word belongs to whom

strength
within anger

Και παγωμένα χέρια
Και κοιτάμε τη θάλασσα
Η αγαπημένη μας λέξη το "και"
μα δεν μας αγάπησε καλά

Με στραβοκάνικα λόγια θα 'ρθει
να μας διδάξει,
το και εκείνο,
την ομορφιά.

Σε κοιτούν τα «αστεράκια» σου
Και σε προσπερνούν milk_drop.

Γιατί τα «αστεράκια» σου

Einai mono gia to mesimeri

Εσύ σηκώνεις το φρύδι κι εγώ σου δείχνω τα οπίσθιά μου
ή εγώ σηκώνω το φρύδι και σου δείχνω τα οπίσθιά μου;

Τώρα θα παίξουμε το παιχνίδι με τις τρίχες.
Ξάπλωσε.
Τώρα με βλέπεις
Τώρα όχι
Σήκω.
Τώρα.
Τώρα.
Τώρα.

Ψαράκι μου,

Εδώ όλοι περνάμε υπέροχα!

Κοιμόμαστε ελάχιστες ώρες, τρώμε ελάχιστα, κάνουμε ναρκωτικά, πίνουμε ακατάπαυστα και έχουμε αμέτρητα ψυχολογικά προβλήματα [έτσι μας λένε].

Χτες, περπατούσα στο δρόμο με τον φίλο μου τον #oe12 και πηγαίναμε να βρούμε τον φίλο μας τον #984_ttc όταν άκουσα μία από αυτές τις φωνές.
Xωθήκαμε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.
Όμως, ψαράκι μου, έχω κουραστεί να κρύβομαι.

α, τώρα σε βλέπω. . . .

Όλα για το τέλος τους
Στην διάλεκτο των παλαιοπώλων
Τοποθετημένες μουσικές
Στα αγγεία γύρω απ΄την κνήμη μου
τυχαία δικές μας

Από το μέσα στο γύρω-γύρω
Κατεβαίνει η μνήμη
Μου
Και σ’ αγαπάω ξανά
Σαν να μου λείπεις

ολα θυμιζουν κατι. Και τοση νοσταλγια για τοσα πραγματα.

Γιατρε νιωθω ενα κρικ-κρικ-κρικ μεσα στο αυτι μου οταν μιλαω κι οταν καταπινω.
Διατρηση τυμπανου διατρηση τυμπανου διατρηση τυμπανου διατρηση τυμπανου

[φωτογραφιες της γειτονιας μου πριν ακομη γινει γειτονια μου.]

Η βρυση που σταζει. Η μουσικη που παραγεται. Το καζανακι που τρεχει. Η μουσικη που παραγεται.

Οι στιγμες που κοιμαμαι και κατι γινεται...

Ολα στη σιγαση.... μην ξυπνησει η μαμα που κοιμαται σε αλλη πολη.

Και νιωθω σαν να μενει μοναχα η ψυχη μου στο κρεβατι,
μικρη οσο το μαξιλαρι. Και σκεφτομαι
(καθως το μυαλο μου ειναι στο σωμα μου)
οτι θα επρεπε να κοψω το καπνισμα.
Υστερα ακουω
(καθως τ’ αυτια μου ειναι κολλημενα στο σωμα μου) τα αυτοκινητα κι ανοιγω την πορτα με το ενα χερι,
με το αλλο αγγιζω απαλα το στομαχι μου που ειναι αδειο


. Κι αυτη
κοιμαται στο κρεβατι μου.
Σαν αγνωστη γυναικα που βρηκε ξεκλειδωτο το διαμερισμα μου οσο ελειπα ταξιδι.

ακουω το ροχαλητο της

Δεν εχει αυτια.
Δεν θα ερθει.
Δεν εχει ποδια.

Μέσα σου
Υπάρχει
Μια λίμνη
Μέσα μου
Υπάρχει
Ένα ανήλικο περιφραστικό λάμδα

[...]

καθοτι κοιμηθηκα γυμνος, ξυπνησα γυμνος. Ουτε καν η αγαπημενη μου πρωινη στυση.

[...]

Εφερα τα γονατα σχεδον πανω απο το κεφαλι μου στηριζοντας με τα χερια τη μεση μου κι εμοιαζα σαν να ειχα παγωσει την ωρα που επιχειρουσα μιαν αναποδη κωλοτουμπα. Εκλεισα τα ματια και το στομα ( επειδη δεν θα το εκανα λόγω σεξουαλικης διαστροφης) και κατουρησα πανω στην κοιλια μου, το προσωπο μου, τα μαλλια μου, το παπλωμα μου.

[...]

Το ασχημο πεος μου, το μελαχρινο. αφου σηκωθηκε αυτο, ας σηκωθω κι εγω...

[...]
[...]

it's him, she says, i want

i'd love to hear from you

i'd be for him, she says

if i had bitten others

such a given surface

με ποιον σου έχουν πει οτι μοιάζεις;

είμαι αρκετός όταν θέλω όσο περιττός είμαι όταν ζητάω

είμαι οι εθισμοί μου;

έλλειψη-> ανάγκη-> έλλειψη

αχ! η ηδονή της ανεπάρκειας. . .

δίχως κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στην ομιλία, ένας απλός, συνηθισμένος άνθρωπος με μια κάποια σταδιοδρομία σε όσα ζήτησε. Που διορθώνει με τη μύτη τις κηλίδες. Θα 'λεγα δεν ταξίδεψε, όμως μπορεί και να μην ισχύει αυτό. Κάθε μέρα μια νέα ανικανότητα.

σώσε αυτό το λευκό
πραγματάκι

μάθε μια γλώσσα ξένη
από βίτσιο

ταίριαξε από γνώση
κι εμμονή

πρώτα τους πιστεύουμε κι ύστερα
τους ακούμε

στόμα ανοιχτό ρουφά τις
οσμές

κουκουλώνομαι

κόκκινο αιδοίο ναρκωτική πληγή


κάνεις μια σβούρα
και λες
κι είσαι όμορφη

since feeling is first
who pays any attention
to the syntax of things
will never wholly kiss you;

wholly to be a fool
while Spring is in the world

my blood approves,
and kisses are a better fate
than wisdom
lady i swear by all flowers.Don’t cry
-the best gesture of my brain is less than
your eyelids’ flutter which says

we are for each other:then
laugh,leaning back in my arms
for life’s not a paragraph

And death i think is no parenthesis

e.e. cummings [1926]

Ο Πλανόδιος Χασάπης

Χαρωπά τα δυο του πόδια
Τα χτυπά

Μπροστά στη συλλογή του
Από κορίτσια

Στο σκοτάδι ακούς καλύτερα. Το τενεκεδάκι που γλιστρά συνεχώς από τα χέρια του. Τα παρακάλια του φίλου του, να σηκωθούν να φύγουν. Συρρικνωμένο σώμα στο υπόστεγο. Οι γάτες μόνο, νόμιζα, κρύβονται για να πεθάνουν.

Να ‘χα τώρα ένα από τα patchworks της μάνας μου
Και λίγη απο τη δαμασκηνόπιτα της boulangerie στην Rue de Bourgogne. . .
Ήμουν όμορφος για αρκετά χρόνια. Φτάνει πια.

Και ξαφνικά άρχισαν τα βιβλία να κινούνται. Γλίστρυσαν από τα ράφια σαν να ‘ταν ξωτικά και νεράιδες κι ανοιγμένα, το καθένα στην αγαπημένη μου σελίδα, άρχισαν να πετούν στο σαλόνι. (Οι συλλογή του Αναγνωστάκη έμεινε ακίνητη, ίσως επειδή δεν έχω αγαπημένη σελίδα.)

Αμέσως σηκώθηκα να κλείσω το παράθυρο μη μου φύγει κάποιο. ( Η Ναν Γκόλντιν και ο Έλλιοτ ποτέ δεν ταίριαξαν σε αυτή τη βιβλιοθήκη.)
Πάνω απ’ τον ώμο μου, φτυστός γεράκι στον ουρανό της Φιλερήμου, ο Τεννεσσί Ουίλλιαμς. Στην τελευταία σελίδα του Γυάλινου Κόσμου. Από το ταβάνι, η Όουτς ετοιμαζόταν για ελεύθερη πτώση.

Ξαφνιάστηκα που η Γιουρσενάρ σύρθηκε κάτω από τον καναπέ. Οι Φωτιές θα έπρεπε να πετούν πιο υπερήφανα απ’ όλα τα υπόλοιπα βιβλία.

Ο Αναγνωστάκης στο ακριανό ράφι, κάτω-κάτω, καμπούριασε.

cyber me

Βαρέθηκα τις μελαγχολικές σου πόζες.Ταιριάξανε απόλυτα στην καθημερινότητα μου Επειδή σε κάνουν όμορφο Τώρα τις κάνω εμετό Πάνω σου Μη με πεις θυμωμένο Θα σε στραγγαλίσω Μη μιλάς για μένα Αν μπορείς
Τι μπορείς?
Ε? Ε? Ε?
Άι…

Δεν είναι να στηρίζεσαι
στην τέχνη

πλέον

[Εγώ
θα εξακολουθήσω να το κάνω, βέβαια

όσο παραμένω ατάλαντος ποδοσφαιριστής]

Πώς να πειστείς
να αφεθείς

Δεν είναι μονάχα αίμα
είναι αλκοόλ

Και μαζί θα ξαπλώσουμε
στο υπόσχομαι

Αλήθεια σου το
υπόσχομαι

Διδάσκω αεί δολοφονημένος

με την ταχύτητα που μασώ και καταπίνω
θα μπορούσα να γίνω άλλος.
Ίσως να έκλαιγα αλήθειες
αλλά θα ήμουν άλλος

ο θετός μου γιος,
ο θάνατος
μαθαίνει να περπατά
κι εγώ του μαθαίνω λέξεις

Πρόζα
Λαβή
Αμέσως

Πες: α μ έ σ ω ς

Το συκώτι ενός αλκοολικού μοιάζει με μεγάλη καφέ μασημένη τσίχλα.

--------------------------------------------------

Και νάνι. . . φρούτα. . . πλαστικός

--------------------------------------------------

Έχω μετρήσει ξανά και ξανά αυτή τη διαδρομή
Να! Τα ίδια φώτα...
Να! Ο ίδιος αστείος περιπτεράς.

--------------------------------------------------

Για να μπεις στο κρυσφήγετό μας πρέπει να πεις το σύνθημα.
Πέρυσι λέγαμε "μούσμουλο" και χτυπούσαμε την πόρτα στο ρυθμό ενός τραγουδιού.