Και νιωθω σαν να μενει μοναχα η ψυχη μου στο κρεβατι,
μικρη οσο το μαξιλαρι. Και σκεφτομαι
(καθως το μυαλο μου ειναι στο σωμα μου)
οτι θα επρεπε να κοψω το καπνισμα.
Υστερα ακουω
(καθως τ’ αυτια μου ειναι κολλημενα στο σωμα μου) τα αυτοκινητα κι ανοιγω την πορτα με το ενα χερι,
με το αλλο αγγιζω απαλα το στομαχι μου που ειναι αδειο


. Κι αυτη
κοιμαται στο κρεβατι μου.
Σαν αγνωστη γυναικα που βρηκε ξεκλειδωτο το διαμερισμα μου οσο ελειπα ταξιδι.

ακουω το ροχαλητο της

Δεν εχει αυτια.
Δεν θα ερθει.
Δεν εχει ποδια.