Έφαγα τα δημητριακά μου και λέω να την πέσω.
Πέρασε και το σκουπιδιάρικο μόλις τώρα...
Πριν από λίγο θυμήθηκα τον Clive, τον φωτογράφο στη Σαντορίνη.
Δεν είναι παράξενο. Νωρίτερα είχα σκεφτεί εκείνον τον καλλιτέχνη...που είχαμε μόνο μια νύχτα και με έμαθε να σφυρίζω, φυσώντας τον αέρα, αντί να τον ρουφάω όπως είχα συνηθίσει να κάνω. Έκτοτε δε θέλησα ποτέ να μάθω να σφυρίζω με τα δάχτυλα, ούτε με το πλαστικό από τα τσιγάρα.
Για άλλη μια φορά ακούω το ίδιο τραγούδι της Tori. Σαν να μη μετανιώνω για τη σιωπή που μοιράστηκα.
Έχω ζητήσει πολλά. Και μαζί με όσα ζητούν από εμένα αυτά που ζητάω, με το φόβο του θανάτου για ιδιοφυία, μπασταρδεύω τις ανάγκες μου. Ας άκουγα: ήρθα. Ή έστω το μισό απ' αυτό.