ανάβουν ταυτόχρονα μέσα στο μυαλό μου αμέτρητες οθόνες
χιλιάδες εικόνες αδιάκοπα
φώτα τρελαμένα που τρελαίνουν κι εμένα
και γι' αυτό δεν κοιμάμαι ποτέ. ψέματα ψέματα δεν είναι αμέτρητες είναι χιλιάδες
αλλά δεν είναι αμέτρητες. σηκώνω το ένα μου χέρι ψηλά
και το άλλο το κρύβω κάτω από την πλάτη μου.
και νιώθω σαν μην είμαι ξαπλωμένος.
ίσως και να μην είμαι τελικά.
δεν υπάρχει κανένα σημείο αναφοράς γύρω μου ή μέσα μου που
να αποδεικνύει κάτι, οτιδήποτε απ' όσα κάνω κι απ' όσα
μου συμβαίνουν. παρά μόνο κάποια αυταπόδεικτα ρίγη.
και λίγο η θλίψη.
και δεν κοιμάμαι. κι επειδή δεν κοιμάμαι, φαντάζομαι όλα τα όνειρα που θα έβλεπα αν κοιμόμουν και χαίρομαι που τελικά δεν κοιμάμαι.
χιλιάδες εικόνες αδιάκοπα
φώτα τρελαμένα που τρελαίνουν κι εμένα
και γι' αυτό δεν κοιμάμαι ποτέ. ψέματα ψέματα δεν είναι αμέτρητες είναι χιλιάδες
αλλά δεν είναι αμέτρητες. σηκώνω το ένα μου χέρι ψηλά
και το άλλο το κρύβω κάτω από την πλάτη μου.
και νιώθω σαν μην είμαι ξαπλωμένος.
ίσως και να μην είμαι τελικά.
δεν υπάρχει κανένα σημείο αναφοράς γύρω μου ή μέσα μου που
να αποδεικνύει κάτι, οτιδήποτε απ' όσα κάνω κι απ' όσα
μου συμβαίνουν. παρά μόνο κάποια αυταπόδεικτα ρίγη.
και λίγο η θλίψη.
και δεν κοιμάμαι. κι επειδή δεν κοιμάμαι, φαντάζομαι όλα τα όνειρα που θα έβλεπα αν κοιμόμουν και χαίρομαι που τελικά δεν κοιμάμαι.
28 Comments:
απίστευτα όμορφο..
να 'σαι καλά
: )
να είσαι εσύ καλά κι άσε με εμένα να χάνομαι
[ σ' ευχαριστώ ]
να σου κάνω παρέα; θες;
αμέ! πιάσε ενα μαξιλάρι και κάθισε δίπλα μου
τσουπ, ήρθα, θα πεις παραμύθι ή να πω;
πες, πες! [πωπω, πως τον αποπηρα τον αρχοντα κώστα πριν. . .]
αντέχει αυτός, άρχοντας είναι άλλωστε.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα βότσαλο μέσα σε μια λίμνη και πάνω του είχε ένα φύκι κολλημένο. Το φύκι όταν είχε ρεύμα έφευγε μακριά αλλά πάλι γυρνούσε και τσουπ του έδινε ένα ρουφηχτό φιλί κι αποκοιμιόταν πάνω του... (συνεχίζεις;)
βρισκόταν στο βυθό της λίμνης από την ημέρα εκείνη που δυο αγόρια στην όχθη πετούσαν βότσαλα κάνοντας διαγωνισμό, ποιος θα πετάξει μακρύτερα κάποιο. τον πρώτο καιρό, μέχρι να συνηθίσει το βότσαλο στο σκοτάδι του βυθού, οι ώρες κι οι μέρες δεν περνούσαν. ώσπου κάποια στιγμή, σίγουρα ήταν πρωί κι ας είναι το φως ίδιο στα βαθιά όλες τις ώρες, ένιωσε για πρώτη φορά το φύκι να γλιστράει απαλά πάνω του και να μένει εκεί. το φύκι άρχισε να έρχεται ολοένα και πιο συχνά για να ξαποστάσει. το βότσαλο αρχικά πεθύμησε τη μοναξιά του μα στη συνέχεια συνήθισε στα μαλακά φιλιά και το γλυκό σκέπασμα και δεν έβλεπε την ώρα που τα ρεύματα θα έφερναν για άλλη μια φορά το φίλο του. ένα πρωί όμως, το φύκι πέρασε πάνω από το βότσαλο μα δε σταμάτησε.
ναι γιατί πήγε βόλτα στην άκρη της λίμνης, βλέπεις άκουσε ένα παιδάκι να χαρχαλεύει ένα θάμνο. Όταν έφτασε κοντά στο παιδάκι, ξαφνιάστηκε με τη μανία που τραβούσε τον θάμνο και δεν καταλάβαινε την γλώσσα των ανθρώπων για να ξέρει τι λέει. Στο πρόσωπό του είδε κλάμματα μαζί με λαχτάρα για κάτι, ξαναγλύστρησε το νερό και πήγε να τα πει όλααααααα στο βότσαλο, ξαφνικά κατάλαβε πως το βότσαλο θα ξέρει την ανθρώπινη γλώσσα.
το βότσαλο όμως δεν ήξερε τι να πει. το μόνο που θυμόταν από τους ανθρώπους ήταν ο πόνος που είχε νιώσει εξαιτίας τους, τη στιγμή που έπεφτε με ορμή στην επιφάνεια του νερού κι άρχισε να βυθίζεται. το φύκι επέμενε να μάθει μα το βότσαλο είχε θυμώσει που δεν μπορούσε να παρασυρθεί μια φορα κι αυτό από το ρεύμα. το φύκι πήγε να ακουμπήσει το φιλί του μα το βότσαλο θύμωσε κι άλλο. "τι εχεις;" τον ρώτησε το φύκι. "θελω κι εγω να κανω μια βολτα. σε ζηλευω." το φύκι πήρε μια σταση σα χαμογελο. "μα βρε χαζο, ο μονος λογος που χαιρομαι που κανω αυτες τις βολτες ειναι γιατι με φερνουν σ' εσενα οταν σε εχω πια πεθυμησει! πες μου τωρα για τους ανθρώπους . ." το βοτσαλο δάκρυσε μα που να φανουν τα δακρυα του μέσα στο νερο. . "οι άνθρωποι κάνουν συχνα πραγματα που δεν καταλαβαινουν γιατι τα κανουν. και ψαχνουν πραγματα που δεν ξερουν ακριβως τι ειναι και που πολλες φορες δεν υπαρχουν." ειπε το βοτσαλο χωρις ομως να ικανοποιησει την περιεργια του φιλου του. "και το παιδι εκεινο δηλαδη εψαχνε στο θαμνο για κατι που δεν υπαρχει;"
τα νερά στο βυθο ξαφνικα πάγωσαν. ερχόταν σίγουρα καποιο ρευμα. "γρηγορα!" ειπε το βοτσαλο, "πρεπει να γλιστρυσεις απο κάτω μου."
Το παιδάκι είχε κάνει μακροβούτι, δεν ήτανε ρεύμα. Αγγιξε με το μέσα της παλάμης του το βότσαλο, το ένιωσε κρύο, μάλλον από τα δάκρυα ήταν. Μια μπουρμπουλήθρα ανάσας του έσκασε πάνω στο βότσαλο, και κάλυψε και το φύκι μαζί. Η ανάσα του παιδιού βγαίνοντας από το νερό ακούστηκε μέχρι τον βυθό και είπε "ουφ το βρήκα το βότσαλο, μα το έχασα και πάλι, κουράστηκα να το ψάχνω να του πω πως καταλάθος το πέταξα, πως δεν ήθελα τον διαγωνισμό καν, πως μόνο να το βάλω στο στόμα μου και να το πιπιλίσω είχα την ανάγκη".
κι απο τοτε το φυκι και το βοτσαλο ταξιδευουν μαζι λιγο πιο πανω απο το βυθο της λιμνης μεσα στη μπουρμπουληθρα τους καθε φορα που έρχεται ένα ρεύμα, ή βουτα καποιο παιδι.
[να το αφιερώσουμε στη ΔεΜεΛένε?]
αμέ αμέ, αν το θέλει να το πιπιλίσει.
πας για ύπνο;
ναι, ώρα σβησουν οι οθονες στο μυαλο μου. . .
γεια σου globalακι μου.. σ' ευχαριστω για την παρεα και το παραμυθι. . . !
o Άρχοντας ήρθε [τώρα που κοιμάστε] και θέλει να χαθεί κι αυτός...
βοηθάτε;
δεν κοιμάμαι, πιπιλάω βότσαλα...
αααααα σβηνουν οι οθονες κι αναβει το κεφι?? δεν παω πουθενα!
χαχαχαχαχαχαχαχα εγώ θέλω βότσαλο και φύκι και μακροβούτι....κάντε κάτι ντε.
το μονο που μπορω να κανω είναι να περιμενω να ανοιξει ο φουρνος και να μας φερω βλακειες να μασουλησουμε -αστο πια το βοτσαλο!
θέλω κουλούρι με πολύ σουσάμι, και να το φάω και να πέφτει το σουσάμι στη χούφτα και μετά να το μαζεύω με το δάχτυλο. έγινα πολύ ζήτουλας;
αλλος ειναι ο αρχοντας αλλος ζηταει. . . :Ρ
ενα κουλουρι λοιπον και πρεπει οπωσδηποτε να δοκιμασετε αυτο το περιεργο πραγμα μεταξυ κουλουριου και τυροψωμου που φτιαχνει ο φουρναρης στη γωνια πιο κατω
αν εχει βγαλει και μηλοπιτα. . ..
ουπς! σαλια. . .
μένεις μακριά; πολλά είναι τα μακριά από εδώ. βρε κοιμήσου...
μενω παντου και ειμαι αλλου
ναι ναι παω. . . φαντασιωνομαι ενα φονο και πεφτω για υπνο
φόνο με βότσαλο καραμέλα.
ή με φύκι μαστίγιο.
γλυκά όνειρα με μακροβούτι μπλουμ.
φιλιά-σπλας!
Εεεεεεε σταματήστε κλαίω...εγώ πού ήμουν; Ουφφφφ όλα τα χάνω...Κι ονόματα θέλω, πώς έλεγαν το βότσαλο, πώς έλεγαν το φύκι;
το βότσαλο το λένε πιπιλωτό.
και το φύκι το λένε κολιτσίδα.
για μένα έτσι τα λένε, σήμερα έστω, αύριο ίσως τα ξανακάνω μπλουμ και τους δώσω άλλα ονόματα.
μην κλαις, για σένα το αφιερώσαμε.
Γι'αυτό κλαίω.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home