ο τελευταίος μας ήλιος
στο σώμα σου
γέρνει
κοίτα τον γέρνει
φεύγουμε τώρα μας είδανε λες;
κροταλίζουν οι αρθρώσεις μας είδανε λες;
θα χορέψω ναι θα χορέψω ναι θα χορτάσω ντροπή
φόρεσες
ένα πουκάμισο
κι ήσουν φτυστός
εσύ
η θάλασσα
να 'ναι... νανούρισμα να 'ναι...
θα σβήσει σε λίγο κι αυτή η σιωπή
μας είδανε λες να χορταίνουμε ανάσες
πες τους πως
χτίσαμε εδώ γιατί φύσαγε
απείραχτα τυφλά μάτια
στο σώμα σου
γέρνει
κοίτα τον γέρνει
φεύγουμε τώρα μας είδανε λες;
κροταλίζουν οι αρθρώσεις μας είδανε λες;
θα χορέψω ναι θα χορέψω ναι θα χορτάσω ντροπή
φόρεσες
ένα πουκάμισο
κι ήσουν φτυστός
εσύ
η θάλασσα
να 'ναι... νανούρισμα να 'ναι...
θα σβήσει σε λίγο κι αυτή η σιωπή
μας είδανε λες να χορταίνουμε ανάσες
πες τους πως
χτίσαμε εδώ γιατί φύσαγε
απείραχτα τυφλά μάτια
2 Comments:
τι όμορφα που αραδιάζεις τις λέξεις, μία προς μία, θαρρείς και είναι καλοκαιρινές ανάσες, δροσίζουν και καίνε ταυτόχρονα...
Μοιάζεις με το φώς του φεγγαριού απόψε έτσι όπως πέφτει σ'ένα ξεχασένο αυτοκίνητο στην πόλη. Θέλω να να κατέβουμε στη θάλασσα, να επιστρέψουμε γυμνοί στο νερό στον πρώτο μας φόβο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home