Ο παππούς μου ο Μωυσής, που από τον πόλεμο κι έπειτα έμεινε γνωστός ως ο Μπαρμπα-Γιάννης ο γιατρός, όταν γεννήθηκα ζήτησε από τη μάνα μου να με ονομάσει Ιάκωβο, προς τιμήν του χαμένου στον πόλεμο καλύτερού του φίλου. Στα αυτιά της ελβετίδας Κατρίν-Ανν-Φρανσουάζ Μπαγί, το Ιάκωβος ήχησε υπερβολικά ελληνικό και δη εβραϊκό. Ο παππούς μου απάντησε στην άρνηση της μάνας μου με την παράκληση να μου δώσει έστω το υποκοριστικό όνομα εκείνου του νεκρού εβραίου. Κι επειδή η μάνα μου λάτρευε τον εβραίο πεθερό της, πατέρα του εβραίου έρωτά της [νομίζω, ναι, ακόμα αγαπούσε τον πατέρα μου] κι επειδή το υποκοριστικό εκείνο όνομα ακουγόταν αρκετά ευρωπαϊκό, αποφάσισε να του κάνει το μισό, συμβατικό χατήρι. Κι όταν έμαθα πριν από μερικά χρόνια, την ιστορία αυτή, βρήκα την ευκαιρία να απαλλαγώ από το αλλόκοτο εκείνο υποκοριστικό όνομα που αναγράφεται από τα δεκαέξι μου και στην ταυτότητά μου και να κάνω έστω κι αργά, το χατήρι του νεκρού παππού μου. Το Ιάκωβος το λάτρεψαν αμέσως όλοι μου οι καθηγητές μ΄ακόμα περισσότερο οι εραστές μου. Οι φίλοι μου παρ' όλα αυτά, ακόμη με φωνάζουν Τζάκο.